คนเราจะพ้นทุกข์ได้เพราะความเพียร
เพียรที่จะละสิ่งเสื่อม เจริญสิ่งที่เป็นทางเจริญ
ความเพียรจะเกิดได้ต้องมีศรัทธาและความมุ่งมั่น ตั้งใจ จริงจัง
ศรัทธาจะหนักแน่น เพราะมีปัญญาเห็นโทษภัยของเหตุที่นำไปสู่ความทุกข์
การจะเห็นโทษภัยได้อย่างถึงใจก็ด้วยเพราะมีปัญญาที่แยบคาย หรือไม่ก็ ทุกข์จนเข็ด… อ่านต่อ
ปรากฏการณ์ทั้งหลาย คุณค่าความหมายทั้งปวง ล้วนเกิดจากจิต
จิตเองก็เป็นเพียงมายา ว่างเปล่าจากตัวตนและความหมายแห่งการเป็นจิต
พวกเธอควรขยันหมั่นเพียรฝึกฝนตนเองให้เห็นจริงตามนี้
เมื่อเธอสามารถเห็นจริงตามนี้ได้
ต่อไป จงฝึกตนให้ตั้งมั่นอยู่บนสัมมาทิฐิเช่นนี้ ในทุกๆปรากฏการณ์ที่กำลังปรากฏ
หากเธอตั้งมั่นได้เช่นนั้น ผลคือความอิสระ นอกเหนือความหมายและคุณค่าใดๆ จะปรากฏ
ซึ่งนั่นคือ ความรู้แจ้ง
ความรู้แจ้ง คือ การประสานกันระหว่างความตื่นรู้อันใสกระจ่างและความว่าง
ซึ่งเป็นรากฐานดั้งเดิมแห่งธรรมชาติทั้งปวง… อ่านต่อ
สรุปให้ฟังอีกที เมื่อพวกเราเจอกับวิกฤติหรือสิ่งที่ไม่เป็นดังใจ
1. ยอมรับสิ่งร้ายๆทั้งหลายที่เข้ามาในชีวิต
2. อย่าให้อารมณ์หรือกิเลสทั้งสาม (ความขุ่นเคือง ความอยาก ความถือตัวถือตน) เข้าครอบงำจิตใจ หากมันเกิดขึ้น(ซึ่งมันเป็นความเคยชินเดิมๆ) ไม่ต้องไหลตามไม่ต้องขัดแย้ง แค่เข้าใจ แล้วปล่อยให้มันผ่านไปของมันเอง
3. มองในมุมใหม่ มุมที่สร้างสรร มุมที่จะเกิดประโยชน์ ตั้งเป้าหมายที่ดีกว่า อย่าจมอยู่ในความคิดแคบๆที่ตนโง่สร้างไว้
4. ตั้งใจให้มั่น แน่วแน่ พากเพียร ทุ่มเท อดทน ใช้สติปัญญาและพลังทั้งหมดของชีวิต เพื่อไปสู่เป้าหมายนั้น… อ่านต่อ
โลกกับธรรม สมมุติกับปรมัตถ์ อดีตอนาคตกับปัจจุบัน
คนเรามันชอบแถ ไม่ติดข้างใดก็ข้างหนึ่ง
คนติดโลกก็ปฏิเสธธรรม คิดว่าธรรมมันไม่เกี่ยวกับโลก
คนติดธรรมก็ปฏิเสธโลก คิดว่าโลกมันขวางทางธรรม
ซึ่งทั้งสองก็คือความยึดมั่นถือมั่น
หากเราจมอยู่กับสมมุติ หลงสมมุติ วิ่งวุ่นไปในสมมุติ ผลคือความทุกข์
หากเราจะเอาแต่ปรมัตถ์ ปฏิเสธสมมุติ ไม่สนใจสมมุติ ผลก็คือ ติดสงบ ติดสุข
ซึ่งก็พาเกิดทั้งคู่ ยังหลงวนอยู่ในสังสารวัฏเช่นเดิม… อ่านต่อ
ธรรมเป็นเรื่องละเอียด แต่โลกเป็นเรื่องหยาบ
ธรรมเป็นเรื่องของจิต แต่โลกเป็นเรื่องวัตถุ ความคิด และอารมณ์
ธรรมเป็นเรื่องสงบ ว่าง บริสุทธิ์ แต่โลกเป็นเรื่องความวุ่น รุ่มร้อน เจือปน และปรุงแต่ง
ดังนั้น หากจิตยังมิได้รับการฝึกที่ดีพอ เมื่อกระทบโลก จึงหวั่นไหว วุ่นวาย ปรุงแต่ง และเป็นทุกข์… อ่านต่อ
คุณค่าความหมายทุกอย่าง เกิดจากจิต
หากยึดไว้ก็หวั่นไหวไปกับมัน
หากปล่อยมันผ่านมาแล้วผ่านไปได้ ใจก็อิสระ
แล้วทำไมปล่อยไม่ได้?
ก็เพราะใจมันหลงหมายมั่นเท่านั้นเอง
เมื่อหลง ก็จม ก็ไม่อิสระ หนักหน่วงอ่อนเพลีย เพราะมันจริงไปหมด… อ่านต่อ
ในทางธรรมแล้ว
ความเจ็บป่วยนั้นล้วนมีอวิชชาความหลงที่เราสร้างสมไว้ด้วยกระแสกรรมอันเคยชินเป็นพื้นฐาน
มีกิเลส อาหาร สิ่งแวดล้อม และอากาศที่เป็นพิษเป็นตัวกระตุ้น
มีอารมณ์หวาดหวั่น วิตก และความคิดอันวุ่นวายสับสนเป็นตัวสัมทับ
มีลมปราณอันสับสนติดขัดเป็นที่ประชุม
ดังนั้นเมื่อเราประสบกับความเจ็บป่วย เราจึงควรปฏิบัติตนดังนี้… อ่านต่อ
อาการขาดศรัทธานั้นมีสามอย่าง
ข้อหนึ่ง เป็นข้อที่รุนแรงที่สุด เพราะเกิดจากทิฐิมานะอันหนาเตอะ และคุณธรรมด้านลบยังมากเกินไป หมดโอกาสที่จะพัฒนา และง่ายต่อความเสื่อมลงๆอย่างรวดเร็ว
ข้อสอง แม้เกิดจากทิฐิมานะอันเบากว่า แต่ก็ยังทำให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ทำให้การพัฒนานั้นเป็นไปได้ยาก และมีโอกาสที่จะเพิ่มความรุนแรงเป็นข้อหนึ่ง… อ่านต่อ
จุดสำคัญของการปฏิบัติคือ
ทำซ้ำๆมากๆบ่อยๆ ในเรื่องนั้นๆ
จนกิเลสมันถูกถอนออก
ไม่ใช่ไปหน้าไปเรื่อย
ของเก่าก็หมักหมมอยู่อย่างนั้น
จำไว้
กินข้าวทีละคำ
ทำไปทีละอย่าง
จับให้มั่น คั้นให้ตาย
ทำอะไร รู้อะไร
ต้องเอาให้เกิดผล… อ่านต่อ
โลกหมุนไปด้วยอำนาจกิเลส ยิ่งหมุนก็ยิ่งเสื่อม จิตใจมนุษย์ยากที่จะพ้นกระแสของโลกได้ หากไม่ตั้งใจฝึกฝน
แล้วสมัยนี้จะมีสักกี่คนที่จะพยายามฝึกจิตของตน อย่างดีก็มีแต่ผู้ฝึกนิดฝึกหน่อย ก็หลงประมาทนอนใจ
เมื่อเป็นเช่นนั้น คนส่วนใหญ่จึงย่อมแสดงออกไปตามอำนาจกิเลสที่ผลักดัน ซึ่งมีแต่จะวิตถารมากขึ้นๆ
มันเป็นธรรมดาอย่างนี้เอง… อ่านต่อ