ธรรมเป็นเรื่องละเอียด แต่โลกเป็นเรื่องหยาบ

ธรรมเป็นเรื่องของจิต แต่โลกเป็นเรื่องวัตถุ ความคิด และอารมณ์

ธรรมเป็นเรื่องสงบ ว่าง บริสุทธิ์ แต่โลกเป็นเรื่องความวุ่น รุ่มร้อน เจือปน และปรุงแต่ง

ดังนั้น หากจิตยังมิได้รับการฝึกที่ดีพอ เมื่อกระทบโลก จึงหวั่นไหว วุ่นวาย ปรุงแต่ง และเป็นทุกข์

เมื่อเป็นเช่นนั้น การปลีกห่าง วิเวก สงัดแล้วจากโลกเสียบ้าง จึงช่วยให้คนเราตั้งหลักทางใจได้มาก

เมื่อจิตตั้งหลักได้บ้างแล้ว จิตจะสงัดจากอกุศล เมื่ออกุศลไม่รบกวนจิต ก็ต้องใช้จิตนั้นมาพัฒนาสติ สมาธิ ปัญญาต่อไป

ซึ่งการพัฒนาสติ สมาธิ ปัญญานั้น ก็คือการเจริญมหาสติปัฏฐานสี่ให้สมบูรณ์ นั่นเอง