สวนธรรมะโพธิญาณ

ประสบการณ์ทุกอย่าง ย่อมถูกเปลี่ยนเป็นปัญญาได้ เมื่อเราสามารถ เปิดใจ เรียนรู้ ยอมรับมันด้วยความอดทน

แท้จริงทุกสิ่งเป็นเพียงภาพมายา เราจึงไม่ต้องไปอะไรๆท่ามกลางการปรากฏของมัน

แต่บนความเป็นมายานั้น มันก็มีสมมุติอันเป็นมายาซ้อนอยู่ เราจึงต้องเรียนรู้และจัดการมันให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่ทุกคน

แต่บนการจัดการเพื่อประโยชน์ ก็ต้องปราศจากการยึดติดใดๆทั้งสิ้น… อ่านต่อ

การพิจารณาใดก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโลกธรรม เรื่องธรรมคู่ หรือแม้กระทั่งอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สุญญตา
มันเป็นการพิจารณาเพื่อให้เห็นแจ้งในความจริงตามเป็นจริง

ผลแห่งการพิจารณาคือจิตใจมันยอมรับ
มันยอมรับเพราะมันเห็นว่า มันเป็นธรรมดาอย่างนั้นเอง ใครไปเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้

เมื่อเห็นความเป็นธรรมดาเช่นนั้น จิตก็จะคลายตัวออกจากความยึดติดของมันเอง… อ่านต่อ

ทำไมคนเราถึงหลงรักหลงเกลียดสิ่งต่างๆเล่า

ก็เพราะคนเราหลงยึดในความพึงพอใจและความไม่พึงพอใจที่ปรากฏ

แล้วทำไมคนเราถึงหลงยึดมั่นในความพอใจไม่พอใจที่ปรากฏนั้น

โดยภายนอกเพราะเราหลงยึดมั่นความหมายและคุณค่าที่เราปรุงแต่งขึ้นเองต่อสิ่งนั้น ว่ามันจริงๆเช่นนั้น

ในขณะเดียวกัน โดยภายในเราก็หลงยึดในอารมณ์ที่พอใจหรือไม่พอใจนั้นโดยความเป็นตัวตนของตน

เมื่อสองอัตตาเกิดขึ้น ทุกสิ่งก็ดูจริงไปหมด… อ่านต่อ

เพราะไม่เห็นแจ้งในสภาพดั้งเดิมอันว่างเปล่าจากความเป็นตัวตนใดๆ จึงเกิดอวิชชาความหลงในความเป็นตัวตน

เพราะมีอวิชชาความหลงโดยความเป็นตัวตน จึงก่อเกิดอัตตาทิฐิ อันเป็นพื้นฐานในการรับรู้ของสัตว์

เพราะมีอัตตาทิฐิ เป็นพื้นในการรับรู้ จึงนำไปสู่อัตตานุปาทาน ความยึดมั่นถือมั่นโดยความเป็นตัวตน

ตัวตนจึงแบ่งได้หลายระดับ จากภายในสู่ภายนอก จากการปรุงแต่งที่ละเอียด สู่การปรุงแต่งอันซับซ้อนหยาบและใหญ่โต

ความทุกข์ก็จะรุนแรงขึ้นตามระดับแห่งการปรุงแต่งความเป็นตัวตนนั้นด้วย… อ่านต่อ

ปัญหาของการสลายกรอบแห่งอัตตาตัวตนที่สำคัญคือเราไม่รู้เท่าทันความเป็นจริงยามเมื่อมันปรากฏ

นักปฏิบัติน่าจะเคยได้ยินและพิจารณามากันพอสมควรแล้วว่า สิ่งทั้งหลายไม่ควรยึดมั่นถือมั่นโดยความเป็นตัวตน
(หากยังไม่เคยก็หัดไปศึกษาพิจารณาเสียก่อน ให้จิตมันยอมรับให้ได้)

แต่แม้พิจารณาได้ จนเกิดความเข้าใจแจ่มชัด จนคิดว่าจิตมันยอมรับแล้ว นั่นมันยังเป็นของปลอม มันยอมรับได้แค่ความคิด หรือที่เราเรียกว่า ปัญญาสัญญา
เราจึงต้องนำความรู้ความเข้าใจหรือสัญญานั้นมาภาวนาอีกทีหนึ่ง

การภาวนานั้นแยกออกอีกเป็นสอง คือ… อ่านต่อ

มนุษย์หลงเข้าไปหมายมั่นในปรากฏการณ์แห่งเหตุปัจจัยนั้น แล้วให้ความหมายให้คุณค่าแก่มัน บนพื้นฐานแห่งความหลงเดิมๆของตน

เมื่อหลงหมายมั่นก็ยึดมั่นถือมั่นมันว่าเป็นจริงๆ เช่นนั้น สร้างกรอบแห่งอัตตาตัวตนอันแข็งกร้าวขึ้น
และหากยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น ก็ปรุงแต่งต่อเติมด้วยสัญญาความหลงเดิมๆสร้างความยึดมั่นอันรุนแรงขึ้นไปเรื่อยๆจนกลายเป็นทิฐิมานะ สร้างตัวกูอันใหญ่โตขึ้น

เมื่อเป็นเช่นนั้น ตนก็จะถูกขังไว้ในโลกอันคับแคบและบอบบางที่ตนได้หลงสร้างขึ้นเอง
กระแสเหตุปัจจัยถูกกลบเกลื่อน เหลือแต่สิ่งเดี่ยวๆที่จริงแท้ และกรอบแห่งตัวตนอันแข็งกร้าวมากมาย… อ่านต่อ

ผลหนึ่งของการปฏิบัติธรรมก็คือ
การยอมรับโลกตามเป็นจริง
และสามารถสอดคล้องกับมันให้เกิดประโยชน์สูงสุดได้

แต่การที่คนเราจะยอมรับเช่นนั้นได้ มันไม่ใช่ง่าย มันขึ้นอยู่กับความหลงที่เขายึดและกำลังบารมีที่เขามี

ดังนั้นเราจึงต้องพากเพียรเสริมสร้างบารมีเพื่อให้มีกำลังพอที่จะสอดคล้องกับความจริงของโลกให้ได้… อ่านต่อ

ชีวิตคนเราเหมือนกับต้นไม้เล็กๆ ที่ขึ้นในดินที่ยังไม่อุดมสมบูรณ์

มันเป็นหน้าที่ของต้นไม้นั้นที่จะต้องเจริญเติบโต จนแผ่กิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงา ให้หมากผล เพื่อประโยชน์แก่สัตว์และต้นไม้อื่นต่อไป

ยามเหตุปัจจัยเหมาะสมก็ทิ้งใบ คายอ๊อกซิเจน ลงสู่พื้นดินและสิ่งแวดล้อม เพื่อให้อากาศดีขึ้น ดินอุดมสมบูรณ์ขึ้น

เมื่อหมดอายุขัยก็ตายลง เสียสละทุกสิ่งที่เคยมีบำรุงดินนั้นให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นต่อไปอีก

นี่ล่ะคือชีวิต คือหน้าที่ของการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ได้พบพระพุทธศาสนา… อ่านต่อ

ปัญหาความยุ่งยากทั้งหลายในชีวิต เป็นบททดสอบที่จะทำให้เราเกิดปัญญาและความเข้มแข็ง ถ้ารู้จักเปิดใจ เรียนรู้ และยอมรับมันด้วยความอดทน

จงมองให้เห็นความจริงว่า ความทุกข์มันอยู่ที่ตัวเราเองปรุงแต่งทั้งสิ้น อย่าไปโทษใครหรือสิ่งใดเลย อย่าพยายามหลบหนี กลบเกลือน หรือเบี่ยงเบน
หากเรา รู้จักมองตน เรียนรู้ตน แก้ไขที่ตน ความทุกข์ก็จะมีวันหมดสิ้นได้

เราจึงต้องมีศรัทธา มุ่งมั่นจริงจัง และอดทนพากเพียรเพื่อไปสู่ความพ้นทุกข์

สิ่งที่เป็นอุปสรรคอย่างยิ่งต่อความพ้นทุกข์ ของนักปฏิบัติสมัยนี้คือ ความประมาทนอนใจ คิดว่าธรรมที่ตนรู้ ที่ตนมีนั้นมันจะคุ้มกะลาหัวตนได้ ……มันยังอีกไกล อย่าได้หลงเช่นนั้นเลย… อ่านต่อ