ธรรมะใดๆ ระดับไหนก็ตาม
เราจะมีจริงหรือไม่ ต้องนำมาใช้กับการกระทบ
หากเมื่อกระทบแล้วเราคงใจที่ตั้งมั่นอยู่บนธรรมนั้นได้
ก็ถือว่าธรรมนั้นได้ลงสู่ใจ
เรียกว่า install ได้ติด

การปฏิบัติ มันต้องให้ธรรมเข้าสู่ใจ
ไม่ใช่แค่เข้าสมอง แค่รู้ แค่จำ หรือแค่สัญญา

การศึกษาปฏิบัติธรรมไม่ได้เน้นที่ความรอบรู้
ความรู้มาก รู้ซึ้ง หรือรู้สูง
ไม่ได้เน้นที่สภาวะที่ปรากฏในการปฏิบัติว่าจะ
หวือหวาวิเศษวิโสขนาดไหน

แต่เน้นที่เวลากระทบ เวลาเผชิญของจริง
เราต้องดูว่า
ความรู้ทั้งหมด รวมทั้งสติสมาธิปัญญาที่พัฒนามานั้น
มันช่วยรักษาใจเราไว้ได้แค่ไหน

ไอ้ที่ปฏิบัติแล้วหลงไนสภาวะ
หลงว่าตนได้นั่นได้นี่ ถึงนั่นถึงนี่ เป็นนั่นเป็นนี่
นั่นล้วนเป็นความหลง เป็นราคะ เป็นตัณหา
มันมีแต่จะพาออกนอกลู่นอกทาง

วิบากขันธ์เป็นตัวทดสอบธรรมอย่างดี
บารมีจะเกิดก็ต้องอาศัยขันธ์มารทั้งสิ้น
มันขึ้นอยู่ว่า เราใช้ธรรมระดับไหนเข้าเผชิญกับสถานการณ์นั้นๆ

หากเป็นธรรมระดับสุญญตา
เห็นแจ้งให้ได้ว่า ทั้งหมดทั้งมวล มันก็เป็นดั่งเช่นความฝัน
มันเป็นเพียงปรากฏการณ์อันเป็นมายาของจิตอันว่างเปล่าเท่านั้น
หากลงใจได้ตรงนี้ จนจิตตั้งมั่น
จิตจะสามารถเข้าสู่ความอิสระอย่างแท้จริงได้โดยง่าย