พูดอยู่เสมอว่า ทุกอย่างมันเกิดจากจิต
โลกทั้งใบอยู่ที่ใจดวงเดียว

แม้คนร่างกายแย่ แต่จิตใจเขาดี เขาก็มีสุข
คนที่ร่างกายยัง intact ดีแต่จิตใจไม่ดี ก็มีแต่สร้างทุกข์

การหลงคิดว่า “ตนด้อย ไม่มีใครเข้าใจเรา เราทุกข์ เรามีปัญหา” นั่นมันทางเสื่อม
แม้จะพยายามให้กำลังใจตนว่า “ต้องดีขึ้นสักวัน” ก็อาจดูดี
แต่ก็เป็นเพียงการปรุงแต่ง หลอกตัวเอง และมีแต่สร้างความเครียดสะสม
เข็มทิศตั้งไว้ผิด มันก็มีแต่จะไปผิดทาง

การกระตุ้นตัวเอง การให้ความหวัง มีไว้สำหรับคนที่จิตใจตก หมดพลัง และอ่อนแอ

การยอมรับโลกตามเป็นจริงเป็นวิถีของปัญญา กล้าหาญ และเข้มแข็ง

การจะแก้ปัญหา มันต้องจัดการที่ใจ ปรับจูนที่ใจก่อน ไม่ใช่การมโน หลอกตัวเอง
แต่มันคือการฝึกใจให้สงบ ตื่นตัว และยอมรับทุกสิ่งที่ประสบตามเป็นจริงให้ได้

การตามแก้สิ่งภายนอก ก็เหมือนการเด็ดใบไม้ไปทีละใบ มันไม่จบไม่สิ้น
แม้อาจดูได้ผลบ้าง ก็แค่ชั่วคราว

จิตคือรากเหง้าของทุกสิ่ง จะสุขทุกข์ก็เกิดไปจากจิต
จิตไม่ใช่ความคิด ไม่ใช่การปรุงแต่ง
แต่การปรุงแต่งก็เกิดไปจากจิต

ความเจ็บความตายเป็นเรื่องธรรมดา
หากยอมรับไม่ได้ใจก็ไม่สงบ ดีดดิ้น สร้างความเครียดต่อไปได้ทุกเรื่อง

แต่หากยอมรับได้จิตก็จะสงบ
เมื่อสงบแล้วก็ค่อยๆเรียนรู้ ไปตามเหตุปัจจัย
เรียนรู้ไปบนความสงบ มันถึงจะเกิดปัญญา

หากใจไม่สงบ เรียนอะไร รู้อะไร มากมายแค่ไหน ดีแค่ไหน ก็มีแต่จะพาไปทุกข์ทั้งสิ้น

จิตสงบ จะมีพลัง และเป็นพลังที่แท้จริง เป็นบ่อเกิดพลังชีวิต
ซึ่งจะก่อเกิดปัญญา อันนำพาสู่สุขต่อไป

คนเราจะสุขสงบได้ จะต้องยอมรับโลกตามเป็นจริงให้ได้
การจะยอมรับได้เกิดจากการเห็นโลกตามเป็นจริง

การยอมรับไม่ใช่การงอมืองอเท้า
แต่เป็นบ่อเกิดแห่งความสงบ ตื่นตัว และพร้อมที่จะเผชิญปัญหาอย่างถูกต้อง

ความจริงไม่ใช่สิ่งที่เราคิด เพราะคนเราคิดไปจากความหลง

ความคิดเป็นสิ่งปรุงแต่ง
สิ่งปรุงแต่งเกิดจากเหตุปัจจัยมากมาย
หากคิดดีก็ทำให้ใจสบาย คิดแย่ก็เป็นทุกข์
แต่ก็เป็นเพียงสิ่งปรุงแต่ง ไม่ใช่ของจริง

แม้รู้มากมายเท่าไร มันก็ยังเป็นแค่ปัญญาปรุงแต่ง
ไม่ใช่ของจริง แก้ไขอะไรแท้จริงไม่ได้

จงหาความเป็นกลางให้เจอ จะได้ไม่เซ
ตั้งศูนย์ให้ดี อย่าตั้งอยู่บนพื้นเอียง มันจะลื่นไถล และไปไม่เป็น

ความเป็นกลางเท่านั้น คือทางแห่งความสุข สงบ สันติ และมีพลัง
บนสิ่งนี้เท่านั้น มันถึงจะเป็นบ่อเกิดแห่งพลังชีวิตอันมีค่าและเป็นประโยชน์อย่างแท้จริง