ความเจ็บป่วย

ความเจ็บป่วย

ในทางธรรมแล้ว
ความเจ็บป่วยนั้นล้วนมีอวิชชาความหลงที่เราสร้างสมไว้ด้วยกระแสกรรมอันเคยชินเป็นพื้นฐาน
มีกิเลส อาหาร สิ่งแวดล้อม และอากาศที่เป็นพิษเป็นตัวกระตุ้น
มีอารมณ์หวาดหวั่น วิตก และความคิดอันวุ่นวายสับสนเป็นตัวสัมทับ
มีลมปราณอันสับสนติดขัดเป็นที่ประชุม

ดังนั้นเมื่อเราประสบกับความเจ็บป่วย เราจึงควรปฏิบัติตนดังนี้

1. พิจารณาให้เห็นว่าสิ่งที่เราเรียกว่าความเจ็บป่วยนั้น มันเป็นเพียงปรากฏการณ์อันว่างเปล่า ปราศจากความหมายแห่งความเป็นคู่
มันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย หรือสิ่งที่ดีงาม มันเป็นเพียงการถึงพร้อมของเหตุปัจจัยที่เราสร้างสมไว้ แท้จริงความเจ็บป่วยก็มิใช่ความเจ็บป่วย พิจารณาต่อไปว่า ที่เราคิดว่าร่างกายของเรากำลังเจ็บป่วยนั้น แท้จริงร่างกายนี้ก็มิได้มีอยู่จริง มันเป็นที่ประชุมกันของอวัยวะมากมาย

ซึ่งล้วนเป็นเพียงแค่ธาตุสี่ดินน้ำลมไฟ หาความเป็นตัวตนใดๆไม่ได้

ความเป็นเราเองก็เช่นกัน มันเป็นแค่เพียงสิ่งที่จิตคิดปรุงแต่งขึ้น แท้จริงความเป็นเราก็มิได้มี

2. อย่าปล่อยให้กิเลสความโลภ โกรธ หลง รบกวนจิตใจ ยามเมื่อกระทบกับความเจ็บป่วย จงทำใจให้สบาย อิสระ โปร่งโล่ง ว่าง

ปล่อยให้การรับรู้นั้น มันเป็นแค่เพียงการรับรู้ตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นโดยตัวของมันเอง

มิต้องหลงให้คุณค่าความหมายใดๆกับสิ่งปรุงแต่งทั้งหลายที่ปรากฏ

(เรียกว่า แค่รู้อยู่เฉยๆ ด้วยความเข้าใจถึงความจริงอันว่างเปล่าของมัน)

3. อย่ากินอาหารที่เป็นพิษแก่ร่างกาย เช่น น้ำตาล แป้ง เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือเครื่องดื่มมอมเมาทั้งหลาย ฯลฯ
อยู่ในที่ๆอากาศบริสุทธิ์และถ่ายเทได้สะดวก
และหัดใช้ชีวิตให้ถูกทาง อย่าปล่อยตัวไปตามอำนาจกิเลส อย่าหล่อเลี้ยงกิเลส แต่ให้ดำรงตนอยู่โดยธรรม เช่น มักน้อย สันโดษ วิเวก ไม่มากเรื่อง ปรารภความเพียรอยู่เสมอ ไม่ยึดมั่นถือมั่น เมตตา กรุณา ฯลฯ

4. เมื่อความคิดและอารมณ์อันรบกวนเกิดขึ้น เช่น ความกังวลว่าเราจะหายมั้ย ความกลัวตาย ความห่วงกังวล ญาติมิตร ลูกหลาน ทรัพย์สมบัติ เกิดขึ้น
จงอย่าได้ไหลตามหรือขัดแย้งกับความคิดนั้น แค่รู้เท่าทันแล้วปล่อยให้มันสลายไปของมันเอง มันเป็นเพียงเสียงสะท้อนของสิ่งที่เรายึดมั่นถือมั่นไว้ในอดีตเท่านั้น

5. ฝึกลมปราณให้เข้มแข็ง และสลายจุดติดขัดตามจักระต่างๆ อยู่เป็นประจำ ด้วยการฝึกลมปราณที่เคยสอนไป ไท่ชิ ชี่กง โยคะ

จงตระหนักให้ดีว่า ปรากฏการณ์ทั้งหมดเป็นเพียงปรากฏการณ์แห่งเหตุปัจจัย ที่สะท้อนออกมาจากความหลงยึดมั่นโดยความเป็นตัวตนของเราเท่านั้น

ซึ่งมันมิใช่สิ่งจริงแท้ มันว่างเปล่าจากความเป็นตัวตนใดๆตามที่เราหลงให้ความหมายและคุณค่ามัน

มันมิได้มีความเจ็บป่วยที่แท้จริง ไม่ได้มีแม้กระทั้งความเป็นเราผู้เจ็บป่วย

แล้วรับรู้มันด้วยความตื่นรู้ตามธรรมชาติดั้งเดิม โปร่ง โล่ง สบายๆ อิสระจากความหมายและคุณค่าใดๆ

จงทำเช่นนี้ และฝึกตนเองอยู่เสมอ เพราะสิ่งเหล่านี้พวกเธอจะต้องประสบกันทุกคน ไม่ช้าก็เร็ว ไม่มากก็น้อย

แล้วเธอจะสามารถแปรเปลี่ยนความเจ็บป่วยทั้งหลาย ไม่ว่าเล็กน้อยหรือรุนแรงให้กลายเป็นหนทางสู่ความรู้แจ้งหลุดพ้น

Comments are closed.