สวนธรรมะโพธิญาณ

การภาวนามันเริ่มที่

การมองตน
สำรวจตน
เข้าใจตน
แก้ไขปรับปรุงตน
ด้วยตัวเธอเอง

แล้วเธอถึงจะสามารถพ้นจากความยึดติดในความเป็นตัวตนได้
นี่ล่ะ! คือปากทางแห่งความพ้นทุกข์… อ่านต่อ

ศีลวินัย กฏระเบียบ ข้อตกลง สิ่งดีๆทั้งหลายที่สังคมได้กำหนดกันไว้นั้น เป็นสิ่งที่ดีงาม ทำให้สังคมอยู่อย่างเป็นสุข เกิดประโยชน์สูงสุด แต่เราก็ต้องมีหลักในการใช้มันดังนี้

1. ใช้ดูตัวเรา บังคับตัวเรา ควบคุมตัวเรา ฝึกตัวเรา ไม่ใช่ผู้อื่น
2. เมื่อเราทำได้ ก็อย่าหลงว่าเราดี หรือแตกต่างจากผู้อื่น เพราะมันจะเป็นช่องให้มารคือ มานะ เกิดขึ้น ซึ่งจะเป็นเหตุแห่งทุกข์ต่อไปอีกมากมาย
3. ในทุกสังคมย่อมมีทั้งคนที่ดีและไม่ดี หน้าที่ของเราคือทำความดีตามหน้าที่ของตน เราไม่มีหน้าที่ไปเปลี่ยนใคร มันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยากมาก
4. แม้สังคมจะมีทั้งคนรักษากฏและคนไม่รักษากฏ ซึ่งพวกหลังย่อมก่อให้เกิดความวุ่นวายกับสังคมมากมาย และมักจะมีจำนวนไม่น้อยเสียด้วย แต่ความรักความสามัคคีเป็นกุศลที่สำคัญยิ่งกว่า และมีคุณกว่าความโกรธและเกลียดชังมากมายนัก
5. การแสดงออกของคน ในการไม่รักษากฏ ย่อมมีเหตุปัจจัยที่แตกต่างกัน เราไม่อาจรู้หรือเข้าใจใครได้แท้จริงหรอก
6. และแม้เขาจะขาดความรับผิดชอบจริงๆ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่เราจะไปหงุดหงิดในความไม่ดีของคนอื่น ในเมื่อมีกรรมสัมพันธ์กันมาก็ต้องฝึกต่อไปว่า เราจะวางได้หรือเปล่า เพราะอย่าลืมสิว่า ทั้งหมดมันคือ ความคิดปรุงแต่งของเราเองทั้งสิ้น

ดังนั้น จงใช้สิ่งดีๆให้เกิดประโยชน์สูงสุด ดีกว่าเอามันมาสร้างทุกข์ให้กับตน

หากเรา deal ให้ดี มันก็มีแต่คุณ

เจริญธรรม

อาจารย์หมอ… อ่านต่อ

ใจเย็นๆ…

ใจเย็นๆ กับทุกปรากฏการณ์
ใจเย็นๆ กับคุณค่าความหมายที่ปรากฏ
ใจเย็นๆ กับอารมณ์ของตัวเอง
ใจเย็นๆ กับความรู้สึก
ใจเย็นๆ กับการรับรู้ที่กำลังเกิด
ใจเย็นๆ กับสัจจะความจริง

ตัณหาถึงจะปรุงแต่งจิตเธอไม่ได้

แล้วเมื่อนั้น เธอจะรับรู้ได้ตามเป็นจริง… อ่านต่อ

ระวังให้ดีนะ!

ไอ้ความติดดีของคนเรานี่ มันแยบยลดีนัก

มันชอบอ้างกับเราว่าทำเพื่อผู้อื่น ทำด้วยความปรารถนาดี
แต่มันกลับแฝงไว้ด้วยความอยากโก้ อยากดี อยากให้คนอื่นเห็นว่าเราเก่งเราดี ภายใน

ไปๆ มาๆ มันเลย ไม่ได้แม้ประโยชน์ท่าน และเสียทั้งประโยชน์ตน

เรียกว่า ขาดทุนย่อยยับ

เพราะฉะนั้น จึงต้องระวังใจของเราให้ดี อย่าให้กิเลสมันหลอกเอานะ… อ่านต่อ

จะหลงอะไรกับสิ่งของทั้งหลายที่เธอได้มา
เธอไม่เคยใช้มันได้อย่างคุ้มค่า แถมยังต้องแบกภาระในการดูแลรักษามัน แล้ววันหนึ่ง เธอก็ต้องสูญเสียมันไปแน่นอน

จะหลงอะไรกับคำชม
ยามเธอทำในสิ่งที่ถูกใจเขา เขาก็ชมเธอ เพื่อเอาใจเธอไปอย่างนั้นล่ะ
แต่หากเธอลองทำในสิ่งที่ไม่ถูกใจเขาดูสิ
เขากลับจะด่าเธอเหมือนหมูเหมือนหมา

จะหลงอะไรกับเกียรติยศ ความดี ความเก่งกาจที่เธอคิดว่าเธอมี
หากเปลี่ยนที่ เปลี่ยนเวลา เปลี่ยนบุคคล มันก็อันตรธานหายไป
หรือยิ่งกว่านั้น
หากเวลา สถานที่ บุคคลเปลี่ยน เขาอาจดูถูกเหยียดหยามเธอด้วยซ้ำ

จะหลงอะไรกับความสุข
มันก็เป็นเพียงการผ่อนคลายของความทุกข์ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น
ไม่นาน ทุกข์ก็จะกระพือขึ้นเหมือนเดิม หากเธอยังหลงยึดติดในสิ่งเหล่านี้อยู่

ดังนั้น จงปล่อยวางสิ่งเหล่านี้เสียเถิด
อย่าไปเสียเวลากับเรื่องไร้สาระเหล่านี้เลย
ใช้โอกาสและเวลาอันมีค่ายิ่งของเธอนั้น
มุ่งหน้าพัฒนาตนเอง
เพื่อจะได้ทำให้เกิดประโยชน์สูงสุด ทั้งแก่ตัวเธอเอง และผู้อื่นต่อไป จะดีกว่ามาก… อ่านต่อ

ผึ้งสามารถดอมดมและดูดน้ำหวานจากดอกไม้
ในขณะเดียวกันก็ช่วยผสมเกสรและขยายพันธ์ให้ต้นไม้นั้นต่อไป ฉันใด

ผู้รู้ทั้งหลายก็เป็นอยู่ในโลกนี้ฉันนั้น

แต่ทำไมผู้เขลาจึงกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม

เมื่อเราสามารถรับรู้เข้าใจทุกสิ่งได้ตามเป็นจริง
ทั้งสมมุติและปรมัตถ์
สอดคล้องกับมันได้อย่างธรรมชาติ
เมื่อนั้นเราจะเป็นดังเช่นผึ้ง

ขอให้เจริญในธรรมและทำประโยชน์ให้โลกเถิด… อ่านต่อ

พวกเธอเห็นสิ่งนั้นมั้ย

มันไม่ใช่เป็นเพียงมายาของจิตของเธอเองหรอกเหรอ
ใยเธอถึงจริงจังกับมันราวกับมันเป็นสิ่งจริงแท้
แต่ก็ไม่สามารถใช้มันให้เกิดประโยชน์ได้อย่างเต็มที่
และกลับทุกข์ไปกับมันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

จงตื่นขึ้นกันสักที
พวกเธอหลับใหลกันมานานแล้วนะ
ละทิ้งความยึดติดและความเกลียดชังทั้งปวง
เปิดตาขึ้นดูให้ดีสิ
สิ่งนั้นมันมาจากใครกัน… อ่านต่อ