คนเราชอบตัดสินทุก ๆ สิ่ง

ตัดสินด้วยประสบการณ์เก่า ๆ ของตน
ตัดสินด้วยอารมณ์ที่ครอบงำตนอยู่
ตัดสินด้วยความคับแคบของตนในสิ่งน้อยนิดที่ตนคิดว่าตนเข้าใจ
ตัดสินด้วยทิฐิที่ตนยึดมั่น
ตัดสินด้วยการรับรู้อันสกปรก

เมื่อเป็นเช่นนั้น
ความเป็นหนึ่งเดียวจึงถูกแบ่งแยก
แบ่งแยกออกเป็นเขาเป็นเรา
เป็นดีเป็นเลว
เป็นถูกเป็นผิด

เมื่อมีความแบ่งแยกแตกต่าง ก็มีความขัดแย้ง
เมื่อมีความขัดแย้ง ก็มีความทุกข์

เมื่อทุกข์ก็ก่อกรรม
เมื่อก่อกรรมก็ติดเข้าไปในวังวนหาทางออกมิได้
เวียนว่ายตายเกิดอยู่เช่นนั้น
จนกว่าจะละวางทิฐิทั้งหมดของตนสิ้น

จงพิจารณาให้ดีเถิด
เราจะปล่อยให้ตัวเราเป็นเช่นนี้หรือ?
วนเวียนอยู่ในวังวนแห่งทุกข์ เพราะการรับรู้อันสกปรก
ดำรงตนอยู่ด้วยการเสแสร้ง
เสื่อมลงและเสื่อมลงด้วยความหลง อย่างไม่รู้ตัว

นี่ล่ะ!
คือ สิ่งที่เป็นอยู่
คือ รากเหง้าของสังสารวัฏ

แล้วการตัดสินนั้นเกิดจากอะไร?
เป็นเพราะเหตุใด?
มีประโยชน์หรือโทษอย่างไร?

ลองหาคำตอบดูด้วยตนเอง
เพื่อจะได้เห็นประตูที่จะออกจากความทุกข์

ในที่สุด จงตอบคำถามเหล่านี้ให้ได้
ตกลงเราต้องตัดสินหรือไม่?
เราเชื่อสิ่งที่เราตัดสินได้หรือไม่?
เราจะอยู่ในโลกอย่างไร หากไม่ตัดสิน?

เจริญธรรม

อาจารย์หมอ