สวนธรรมะโพธิญาณ

สรุปให้ฟังอีกที เมื่อพวกเราเจอกับวิกฤติหรือสิ่งที่ไม่เป็นดังใจ

1. ยอมรับสิ่งร้ายๆทั้งหลายที่เข้ามาในชีวิต

2. อย่าให้อารมณ์หรือกิเลสทั้งสาม (ความขุ่นเคือง ความอยาก ความถือตัวถือตน) เข้าครอบงำจิตใจ หากมันเกิดขึ้น(ซึ่งมันเป็นความเคยชินเดิมๆ) ไม่ต้องไหลตามไม่ต้องขัดแย้ง แค่เข้าใจ แล้วปล่อยให้มันผ่านไปของมันเอง

3. มองในมุมใหม่ มุมที่สร้างสรร มุมที่จะเกิดประโยชน์ ตั้งเป้าหมายที่ดีกว่า อย่าจมอยู่ในความคิดแคบๆที่ตนโง่สร้างไว้

4. ตั้งใจให้มั่น แน่วแน่ พากเพียร ทุ่มเท อดทน ใช้สติปัญญาและพลังทั้งหมดของชีวิต เพื่อไปสู่เป้าหมายนั้น… อ่านต่อ

โลกกับธรรม สมมุติกับปรมัตถ์ อดีตอนาคตกับปัจจุบัน
คนเรามันชอบแถ ไม่ติดข้างใดก็ข้างหนึ่ง

คนติดโลกก็ปฏิเสธธรรม คิดว่าธรรมมันไม่เกี่ยวกับโลก
คนติดธรรมก็ปฏิเสธโลก คิดว่าโลกมันขวางทางธรรม
ซึ่งทั้งสองก็คือความยึดมั่นถือมั่น

หากเราจมอยู่กับสมมุติ หลงสมมุติ วิ่งวุ่นไปในสมมุติ ผลคือความทุกข์
หากเราจะเอาแต่ปรมัตถ์ ปฏิเสธสมมุติ ไม่สนใจสมมุติ ผลก็คือ ติดสงบ ติดสุข
ซึ่งก็พาเกิดทั้งคู่ ยังหลงวนอยู่ในสังสารวัฏเช่นเดิม… อ่านต่อ

ธรรมเป็นเรื่องละเอียด แต่โลกเป็นเรื่องหยาบ

ธรรมเป็นเรื่องของจิต แต่โลกเป็นเรื่องวัตถุ ความคิด และอารมณ์

ธรรมเป็นเรื่องสงบ ว่าง บริสุทธิ์ แต่โลกเป็นเรื่องความวุ่น รุ่มร้อน เจือปน และปรุงแต่ง

ดังนั้น หากจิตยังมิได้รับการฝึกที่ดีพอ เมื่อกระทบโลก จึงหวั่นไหว วุ่นวาย ปรุงแต่ง และเป็นทุกข์… อ่านต่อ

คุณค่าความหมายทุกอย่าง เกิดจากจิต
หากยึดไว้ก็หวั่นไหวไปกับมัน
หากปล่อยมันผ่านมาแล้วผ่านไปได้ ใจก็อิสระ

แล้วทำไมปล่อยไม่ได้?

ก็เพราะใจมันหลงหมายมั่นเท่านั้นเอง

เมื่อหลง ก็จม ก็ไม่อิสระ หนักหน่วงอ่อนเพลีย เพราะมันจริงไปหมด… อ่านต่อ

ในทางธรรมแล้ว
ความเจ็บป่วยนั้นล้วนมีอวิชชาความหลงที่เราสร้างสมไว้ด้วยกระแสกรรมอันเคยชินเป็นพื้นฐาน
มีกิเลส อาหาร สิ่งแวดล้อม และอากาศที่เป็นพิษเป็นตัวกระตุ้น
มีอารมณ์หวาดหวั่น วิตก และความคิดอันวุ่นวายสับสนเป็นตัวสัมทับ
มีลมปราณอันสับสนติดขัดเป็นที่ประชุม

ดังนั้นเมื่อเราประสบกับความเจ็บป่วย เราจึงควรปฏิบัติตนดังนี้… อ่านต่อ

อาการขาดศรัทธานั้นมีสามอย่าง

1. คัดค้าน ต่อต้าน เห็นตรงข้าม คัดเคือง ไปจนถึง เกลียดชัง
2. ปิดรับ ไม่ยอมรับฟัง เมินหนี
3. ไม่นำไปปฏิบัติ

ข้อหนึ่ง เป็นข้อที่รุนแรงที่สุด เพราะเกิดจากทิฐิมานะอันหนาเตอะ และคุณธรรมด้านลบยังมากเกินไป หมดโอกาสที่จะพัฒนา และง่ายต่อความเสื่อมลงๆอย่างรวดเร็ว

ข้อสอง แม้เกิดจากทิฐิมานะอันเบากว่า แต่ก็ยังทำให้เสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ทำให้การพัฒนานั้นเป็นไปได้ยาก และมีโอกาสที่จะเพิ่มความรุนแรงเป็นข้อหนึ่ง… อ่านต่อ

จุดสำคัญของการปฏิบัติคือ
ทำซ้ำๆมากๆบ่อยๆ ในเรื่องนั้นๆ
จนกิเลสมันถูกถอนออก
ไม่ใช่ไปหน้าไปเรื่อย
ของเก่าก็หมักหมมอยู่อย่างนั้น

จำไว้
กินข้าวทีละคำ
ทำไปทีละอย่าง
จับให้มั่น คั้นให้ตาย

ทำอะไร รู้อะไร
ต้องเอาให้เกิดผล… อ่านต่อ

โลกหมุนไปด้วยอำนาจกิเลส ยิ่งหมุนก็ยิ่งเสื่อม จิตใจมนุษย์ยากที่จะพ้นกระแสของโลกได้ หากไม่ตั้งใจฝึกฝน

แล้วสมัยนี้จะมีสักกี่คนที่จะพยายามฝึกจิตของตน อย่างดีก็มีแต่ผู้ฝึกนิดฝึกหน่อย ก็หลงประมาทนอนใจ

เมื่อเป็นเช่นนั้น คนส่วนใหญ่จึงย่อมแสดงออกไปตามอำนาจกิเลสที่ผลักดัน ซึ่งมีแต่จะวิตถารมากขึ้นๆ

มันเป็นธรรมดาอย่างนี้เอง… อ่านต่อ

จิตแท้นั้นมันเป็นรู้ที่ว่าง บริสุทธิ์ สุขสงบเย็นตามธรรมชาติของมันเองอยู่แล้ว

แต่เพราะความหลง ความไม่รู้เท่าทัน ยามเมื่อมันรับรู้
มันจึงหลงอารมณ์ ยึดอารมณ์ ยึดการรับรู้นั้น

มนุษย์สมัยนี้ แทนที่จะพัฒนาจิตให้ฉลาด รู้เท่าทันการรับรู้

กลับไปสร้างอารมณ์ให้เลิศ ให้วิเศษ ให้ยั่วยวน มากขึ้น

จิตที่โง่อยู่แล้ว ก็เลยยิ่งหลงอารมณ์ ติดจมอารมณ์มากขึ้น

ผล ก็เลยไม่สามารถคืนสู่ความสงบสุขที่แท้จริง อันเป็นสิ่งที่มีอยู่แล้วตามธรรมชาติได้… อ่านต่อ

ที่ผ่านมา อาจมีหลาย ๆ ครั้งที่ชีวิตของเรามีความสุข สมหวัง ราบรื่น
แต่ก็มีไม่น้อยที่ต้องผิดหวัง ขัดเคือง อึดอัด และหวาดวิตก
แท้จริงแล้วสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงชีวิต เป็นทางดำเนินของชีวิต เป็นปกติธรรมชาติของชีวิต
ชีวิตย่อมมีขึ้นมีลง ไม่มีชีวิตใดที่จะราบรื่นไปเสียทุกอย่าง

มีความจริงที่ซ่อนเร้นอยู่ในชีวิตอย่างหนึ่งว่า
ช่วงเวลาที่ดีที่เป็นสุข มักทำให้คนเราประมาทนอนใจ อ่อนแอ และเกียจคร้าน
แต่ช่วงเวลาที่วิกฤต กดดัน บีบคั้น กลับทำให้คนเราเข้มแข็ง อดทน และพัฒนาตนเอง

ในท่ามกลางวิกฤตนี้ จึงอยากให้พวกเราเข้าใจชีวิตให้ถูก และใช้มันเป็นโอกาสที่ดียิ่งในการพัฒนาตน
จงมองให้เห็นว่า ธรรมชาติกำลังให้บทเรียนที่พิเศษกับเราอีกครั้ง เพื่อให้ชีวิตของพวกเรา ได้ก้าวหน้าและพัฒนาขึ้น… อ่านต่อ