ชีวิตคนเราเหมือนกับต้นไม้เล็กๆ ที่ขึ้นในดินที่ยังไม่อุดมสมบูรณ์

มันเป็นหน้าที่ของต้นไม้นั้นที่จะต้องเจริญเติบโต จนแผ่กิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงา ให้หมากผล เพื่อประโยชน์แก่สัตว์และต้นไม้อื่นต่อไป

ยามเหตุปัจจัยเหมาะสมก็ทิ้งใบ คายอ๊อกซิเจน ลงสู่พื้นดินและสิ่งแวดล้อม เพื่อให้อากาศดีขึ้น ดินอุดมสมบูรณ์ขึ้น

เมื่อหมดอายุขัยก็ตายลง เสียสละทุกสิ่งที่เคยมีบำรุงดินนั้นให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้นต่อไปอีก

นี่ล่ะคือชีวิต คือหน้าที่ของการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ได้พบพระพุทธศาสนา

ธรรมชาติไม่ได้ให้ชีวิตมาเพื่อตัวเราเอง เพื่อหาความสุขใส่ตัว หรือเพื่อความได้ดีมีเป็นของตัวเรา
แต่ธรรมชาติให้ชีวิตมา เพื่อเราจะได้มีโอกาสพัฒนา พัฒนาตนเพื่อความเป็นประโยชน์อันยิ่งแก่โลก

และสิ่งที่จะทำให้กระทำเช่นนี้ทั้งหมดได้ รวมทั้งสิ่งที่เกิดมีขึ้นและฝากไว้กับโลก ท่านเรียกว่า บารมีนั่นเอง

บารมี ไม่ใช่ของใคร ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะเก็บสะสม ไม่ใช่สิ่งจะติดตัวใครไปไหน

เพราะธรรมชาติมันว่างจากความเป็นใครๆ และอัตตาตัวตนใดๆทั้งสิ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นจากการบำเพ็ญบารมี คือ กุศลเหตุปัจจัยของโลก ของธรรมชาติทั้งปวง

กุศลเหตุปัจจัยที่จะเกื้อหนุน ให้โลกของเราดีขึ้นๆ

จงเสียสละ อุทิศตน พากเพียร พัฒนาตนให้ยิ่งขึ้นไป เพื่อสร้างโลกนี้ให้อุดมสมบูรณ์เถิด