พวกเธอขุ่นเคืองไฟบ้างมั้ย ที่มันร้อนและสามารถทำให้เธอเจ็บปวดได้?
ไม่เลยใช่มั้ย
ทำไมล่ะ?
เพราะเธอยอมรับธรรมชาติของมันได้ไง

แต่ทำไม พวกเธอกลับชอบขุ่นเคืองคนโน้นคนนี้ หรือสิ่งนู้นสิ่งนี้ ยามเมื่อมันไม่เป็นดังใจเธอเล่า?
มันเป็นเพราะเขา หรือเป็นเพราะเธอ?

แล้วทำไมมันไม่เป็นดังใจเธอล่ะ?
ก็เพราะความคิดของเธอมันไม่ตรงกับความจริงที่มันเป็นใช่มั้ย?

หากเธอสามารถเห็นแจ้งในความจริงของสิ่งนั้น
จิตเธอจะขัดแย้งกับสิ่งนั้นมั้ย?

นี่ล่ะท่านจึงกล่าวว่า
มันเป็นเพราะความหลงของเราทั้งสิ้น ที่ทำให้คนเราเวียนว่ายอยู่ในกองทุกข์อย่างไม่รู้จักจบ

เมื่อเธอ ยอมรับในธรรมชาติที่แท้จริงของสรรพสิ่ง เธอจะไม่หลงพอใจหรือไม่พอใจสิ่งใดๆ

เมื่อความพอใจ ไม่พอใจ ไม่เกิด เพราะรู้แจ้งในความจริง
จิตจะสงบไร้การกวัดแกว่ง ไม่ปรุงแต่งตัณหา

และนี่ล่ะคือที่สุดแห่งทุกข์ ที่ๆปราศจากความทุกข์โดยสิ้นเชิง

ดังนั้นจงพากเพียรให้มาก เพื่อการรู้แจ้งเห็นจริงในธรรมชาติของสิ่งทั้งปวงเถิด

แต่หากยังทำไม่ได้
ก็หัดเปิดใจ ยอมรับ ที่จะให้ใครๆ สิ่งใดๆ เป็นในแบบที่เขาเป็นเสียบ้าง
ความทุกข์จะได้เบาบางลง