อย่างพวกเรานี่ มีใครไม่เคยรู้บ้างว่า
ทุกอย่างล้วนไม่มีคุณค่าความหมายที่แท้จริง

แต่ทำไมทุกครั้งที่เรารับรู้ เราถึงหลุดออกไปหลงในคุณค่าความหมายของสิ่งนั้นๆทุกที
จนทำให้จิตเคลื่อนจากความสงบดั้งเดิม
หวั่นไหวเพราะฉันทะ พยาบาท หวาดวิตก
และอะไรอีกมากมายจนกลายเป็น ความละโมบโลภมาก และความเกลียดชัง

ความรู้ที่เคยรู้มันไปไหน ทำไมมันมาไม่ได้ในตอนรับรู้นั้น
จากการรับรู้อันบริสุทธิ์ ใสกระจ่าง ว่างเปล่า อันไร้ซึ่งความหมายและคุณค่าใดๆ
กลับกลายเป็นการรับรู้อันสกปรก มืดบอด
วุ่นวายสับสนไปด้วยความหมายและคุณค่าต่างๆนานามากมาย

อะไรเล่าเป็นเหตุที่ทำให้มันเป็นอย่างนั้น
อะไรเล่ายิ่งส่งเสริมตอกย้ำให้มันเป็นอย่างนั้น
แล้วอะไรเล่า ที่เป็นเครื่องช่วย เครื่องป้องกัน ไม่ให้มันเป็นอย่างนั้น

ลองหัดพิจารณา มองหาด้วยตนเอง ในตัวของเราเองกันดูบ้าง
หัดตั้งคำถามเหล่านี้กับตัวเอง สังเกต เรียนรู้ และแก้ไขตนเอง
เพื่อให้ตน ได้ออกมาจากความสกปรกขุ่นมัวแห่งการรับรู้เช่นนั้น
และคืนสู่สภาพเดิมอันบริสุทธิ์อยู่แล้ว ที่ไม่เคยหายไปไหนเลย

ความใสของน้ำมิได้เคยหายไปไหน แม้นน้ำนั้นจะดูขุ่นขนาดไหน
ความใสบริสุทธิ์แห่งจิตเดิมแท้ ก็มิเคยหายไปไหน
แม้นมันจะมากมายไปด้วยความหมายและคุณค่า ที่พวกเธอปรุงแต่งขึ้น

จงประกอบความเพียรอันชอบ ให้ถึงที่สุดเถิด

จงประกอบความเพียรอันชอบ ให้ถึงที่สุดเถิด