พอเพียง
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดาของร่างกายนี้
คุณงามความดีเป็นสิ่งที่บุคคลได้ใช้ร่างกายกระทำไว้ยามเมื่อมีชีวิตอยู่
การเศร้าโศกเสียใจยามเมื่อต้องสูญเสียบุคคลที่เรารักนั้น มิใช่ความรัก แต่เป็นความยึดติด
สิ่งเหล่านี้ มีแต่จะทำให้เราทุกข์ระทม หดหู่ หมดกำลังใจ มิอาจประกอบคุณงามความดีได้
การแสดงออกซึ่งความเคารพและเทิดทูนในบุคคลที่เราเคารพนั้น มิใช่เทรนด์และมิใช่การยึดติด
ไม่ว่าเราจะร่ำไห้เสียอกเสียใจ หรือกล่าวคำอาลัยอันสุดซึ้งขนาดไหน
มันก็ยังมิใช่การแสดงออกซึ่งความเคารพรักที่มีอยู่อย่างแท้จริงในใจ
การนำคำสอนของบุคคลที่เราเคารพรักเทิดทูนมาปฏิบัติ
การใช้หลักในการดำเนินชีวิตของท่านมาเป็นแบบอย่างในการดำเนินชีวิตของเรา
การแก้ไขสิ่งบกพร่องของเราที่ท่านเคยช่วยเมตตาชี้แนะ ตำหนิติเตียนไว้
การระลึกถึงพระคุณของท่านอยู่เสมอ เพื่อเป็นกำลังใจให้เราประกอบคุณงามความดีเพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่นต่อไป
สิ่งเหล่านี้ล่ะ คือการแสดงออกซึ่งความเคารพรักอย่างแท้จริงหากมันมีอยู่ในใจของเรา
ความเรียบง่าย สันโดษ ขยัน อดทน และไม่ถือตัว
ความหมั่นศึกษา การรู้จักใช้ปัญญา ใช้เหตุผล
ความสงบระงับ ความมีธรรมนำใจ ความซื่อตรงและความเสมอภาค
ความรักความเมตตา และอุทิศตนเพื่อผู้อื่น ฯลฯ
สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ท่านเป็นอยู่ และเป็นตัวอย่างให้แก่พวกเราทุกคนตลอดชีวิตของท่าน
ซึ่งสรุปด้วยคำพูดง่าย ๆ เพียงคำเดียวของท่านว่า “พอเพียง”
แล้วเราเคารพรักเทิดทูนท่านอย่างแท้จริงหรือเปล่า?