เธอทั้งหลาย จงสำเหนียกให้ดีเถิดว่า

หากเธอไม่ดำรงตนอยู่โดยธรรมแล้ว ชีวิตย่อมเป็นไปเพื่อทุกข์โดยถ่ายเดียว

แล้วการดำรงอยู่โดยธรรมเป็นอย่างไรเล่า

การดำรงอยู่โดยธรรม คือ

การดำรงชีวิตอยู่ด้วยความมักน้อย สันโดษ เรียบง่าย พึงพอใจในสิ่งน้อยนิดที่ตนมี

มีความอยากอันน้อย หากมีบ้างก็ต้องเป็นไปเพื่อประโยชน์ของผู้อื่นมิใช่ตน ไม่ใช่เพื่อปรนเปรอ สนองตัณหาของตน

เป็นคนอยู่ง่าย กินง่าย เลี้ยงง่าย ไม่วุ่นวายมากเรื่องในปัจจัยสี่

ยินดีในความสงบวิเวก ไม่คลุกคลี และไม่หลงใหลเพลิดเพลินไปในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส

ประกอบความเพียรอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็น สวดมนต์ เดินจงกรม ทำสมาธิ เจริญวิปัสสนา และอื่นๆ

รู้จักสิ่งที่ควรและไม่ควร และสามารถกระทำให้เกิดผลที่เป็นประโยชน์ได้

เป็นผู้มีสติปัญญารู้และเข้าใจตนอยู่เสมอ จนไม่ยึดมั่นถือมั่นสิ่งใดๆในโลก

ดำรงตนอยู่ด้วยจิตอันเกษม เบิกบาน แผ่กว้างด้วยความเมตตากรุณาอันยิ่งใหญ่ไพศาลและไร้เงื่อนไขใดๆ

หากเธอดำรงตนอยู่ได้เช่นนี้
ชีวิตเธอจะมีแต่ความสุข ความเจริญขึ้นไปเรื่อยๆ จนกลายเป็นชีวิตที่ทรงคุณค่าและสามารถทำประโยชน์ได้สูงสุด ทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น

แต่หากเธอกระทำในสิ่งตรงข้าม เธอย่อมมีแต่ทุกข์ในปัจจุบัน หรือสร้างทุกข์ในอนาคตเท่านั้น