เหตุแห่งทุกข์หนักที่สำคัญคือ ความหลงทะนงตน ความถือดี และความเย่อหยิ่งยะโส

นักปฏิบัติไม่ควรมีสิ่งเหล่านี้เด็ดขาด เพราะนอกจากจะทำให้ตนทุกข์แล้ว ยังเป็นเหตุแห่งกรรมหนักมากมาย

นักปฏิบัติควรมีความอ่อนน้อมถ่อมตน ดำรงตนอยู่ด้วยความต่ำต้อย ยอมเป็นผู้แพ้ และหัดทำตนให้เป็นนักเรียนอยู่เสมอ

การว่านอนสอนง่าย ศรัทธาเชื้อฟังผู้ที่มีคุณวุฒิและวัยวุฒิสูงกว่า เป็นบ่อเกิดแห่งศรัทธาและปัญญาอันเข้มแข็ง

ตรงข้าม ความดื้อรั้น ไม่ฟังความใคร ถือทิฐิตนเป็นใหญ่ กลับเป็นเครื่องเสื่อม อันจะทำให้เราจมปรักอยู่ในกองทุกข์ อย่างยากที่จะหาทางออกได้