ทรัพย์สมบัติในโลก ล้วนไร้สาระ ได้มาเสียไปล้วนเป็นเพียงมายาที่ลวงหลอก มีอะไรได้มาจริง จิตเธอมิใช่เหรอที่คิดไปเอง

คำชมคำด่า ล้วนไร้สาระ มันล้วนเป็นเพียงแค่ลมที่พัดไปตามความพอใจไม่พอใจของผู้พูด ใครเล่าที่บอกว่ามันคือเช่นนั้น

เกียรติยศชื่อเสียง สูงศักดิ์หรือต่ำต้อย ล้วนไร้สาระ มันเป็นแค่เพียงเหยื่อล่อของสังคมเท่านั้น ใยจึงหลงสร้างมานะไปตามมัน

ถูกผิด ดีชั่ว ล้วนไร้สาระ
เมื่อกาละ เทศะ บุคคลเปลี่ยนไป มันก็เปลี่ยนไป แต่ทำไมเรายัง fix อยู่กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว

ญาติมิตร คนรัก ศัตรู ล้วนไร้สาระ
แค่บุคคลที่ผ่านมาในชีวิต เพราะผลแห่งกรรมเท่านั้น ทำไมต้องยึดติดหรือเกลียดชังด้วย

ความสวยความงาม ความน่าเกลียด ล้วนไร้สาระ แค่เพียงคุณค่าที่เราเติมแต่งขึ้น เพราะความเคยชินเก่าๆ ความจริงมันมีอยู่เหรอ

สุขทุกข์ ล้วนไร้สาระ มันล้วนแค่เป็นสิ่งที่ใจมนุษย์หลงปรุงแต่งขึ้นเองทั้งสิ้น ความจริงมันแค่รู้สึกสัมผัสธรรมดาๆของธรรมชาติมิใช่เหรอ

โลกมีอะไรนักหนา ที่ทำให้คนเราติดใจยินดี และข้องคาอยู่ได้
เพียงเพราะความหลง และความโง่งมของคนเท่านั้น ที่ทำให้ติดคาอยู่อย่างไม่ยอมถอนออก

คุณค่าอันสูงล้ำของชีวิตนี้ ถูกมองข้าม และละเลย ไปอย่างน่าเสียดาย
คำสอนอันล้ำค่าขององค์พุทธะทั้งหลาย กลับกลายเป็นสิ่งไร้สาระในสายตาของมนุษย์

ชีวิตแห่งความหลงนั้นอีกยาวไกล
ยากยิ่งนักที่จะมีโอกาสทองเช่นนี้อีกได้
พวกเธอได้ใช้ประโยชน์จากมันอย่างคุ้มค่าหรือยัง
อย่าให้ต้องเศร้าเสียใจภายหลัง เมื่อสูญเสียมันไป