ความเป็นกลางมันไม่ใช่วางเฉยแบบบื้อๆ สงบแบบไม่รู้ไม่ชี้

ความเป็นกลางมันต้องเกิดจากการเห็นสิ่งทั้งหลายตามความเป็นจริง

มันคือการอยู่กับปัจจุบันจริงๆ

สอดคล้องกับความเป็นจริงทั้งสมมุติและปรมัตถ์

และสามารถแยกแยะได้ว่าอะไรเหมาะสมและควรจะจัดการกับมันอย่างไร

จึงจะเกิดประโยชน์สูงสุด