คนเราจะรู้ความผิดพลาดของตนได้
เบื้องต้นต้องอาศัยกัลยาณมิตร

เมื่อรู้แล้วจะยอมรับได้ต้องอาศัยศรัทธา

เมื่อยอมรับแล้วจะแก้ไขได้ต้องอาศัยสติปัญญารู้เท่าทัน

เมื่อรู้เท่าทันจะรื้อถอนได้ต้องอาศัยความเพียรและอดทน

เมื่ออดทนตั้งมั่นอยู่บนสติปัญญาเช่นนั้น ไม่หลงไปในความผิดพลาดนั้นอีก เรียกว่า สัมมาสมาธิ

เมื่อเกิดสัมมาสมาธิ สังสารวัฏก็เริ่มถูกตัดทอน

เมื่อสังสารวัฏถูกตัดทอน ความทุกข์ย่อมเบาบางลง

แต่เพราะไม่มีกัลยณมิตรจึงขาดความรู้ในสิ่งที่ผิดพลาด

เพราะมีทิฐิมานะ ดื้อด้าน ทะนงตน
จึงขาดศรัทธา

เพราะมัวจมอยู่ในอารมณ์ของโลกความหลงจึงยิ่งถูกตอกย้ำ

เพราะอ่อนแอ เอาแต่ใจตนเอง จึงขาดขันติความอดทน

เพราะเกียจคร้านขาดความเพียร จึงขาดสติปัญญา

เมื่อขาดสติปัญญา ความเพียร และขันติ สัมมาสมาธิก็ไม่อาจเกิดขึ้น

เมื่อสัมมาสมาธิไม่เกิดขึ้น
ความผิดพลาดก็ยังคงอยู่เช่นเดิม

เมื่อคงผิดพลาดเช่นเดิม สังสารวัฏก็มิอาจถูกรื้อถอน

เมื่อตกจมอยู่ในสังสารวัฏ เกิดตายย่อมปรากฏ

เมื่อมีการเกิดปรากฏ ความทุกข์ย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยง