ถาม:
“หาเราให้เจอ แล้วทำลายเราสู่ความว่างเปล่า สู่จิตเดิมแท้ ”
เราคือความรู้สึกเปล่าคะ รบกวนท่านอาจารย์ช่วยบอกขั้นตอนวิธีหาเราให้ด้วยค่ะ

ตอบ:
ประโยคที่พูดค่อนข้างจะผิดเพี้ยนไปหลายจุด

“หาเราให้เจอ”
ต้องเข้าใจให้ถูกว่าไม่ใช่การพยายามค้นหา แต่เป็นการพิจารณา สังเกต เรียนรู้ให้เข้าใจความจริงและเห็นแจ้งให้ได้ว่า

ความเป็นเรานั้นเกิดขึ้นได้ด้วยอาการอย่างไร
ดับลงไปด้วยอาการอย่างไร
มันเป็นมายาอย่างไร

ย้ำว่า ต้องเป็นการเห็นแจ้งประจักษ์เข้าใจชัดด้วยจิต

“ทำลายเราเข้าสู่ความว่าง”
อันนี้ผิดเลย หากมีมิจฉาทิฐิเช่นนี้ย่อมเกิดเราที่แข็งกร้าวซ้อนขึ้นไม่รู้จบเป็น ไม่มีทางเข้าสู่ความว่างของสุญญตาได้ แต่เป็นการสู่ความว่างแบบดับสูญเป็นช่วงๆ แล้วก็สร้างมานะให้เติบโตขึ้น

มันจึงต้องเป็น การเรียนรู้ตน(ทั้งความเป็นเราและความเป็นตัวตน) เข้าใจตน ทั้งสมมุติและปรมัตถ์ จนเห็นแจ้งในความเป็นมายาของตน แล้วความเป็นตนนั้นจะค่อยๆถูกละวางไปเองจนจิตเป็นอิสระจากมัน หมดสิ้นความหลงยึดติดมันอีกโดยสิ้นเชิง

ความเป็นตัวตนและความเป็นเรานั้น ล้วนคือสิ่งที่จิตปรุงแต่งขึ้น เนื่องเพราะมีความหลงทั้งสิ้น จะว่า เป็นความรู้สึกก็ใช่ เป็นมิจฉาทิฐิก็ใช่ เป็นสังขารก็ใช่ ซึ่งเราจะรับรู้มันได้ด้วยจิตเท่านั้น

โดยการปฏิบัติ ก็ต้องเจริญสติสมาธิปัญญา พัฒนาสัมมาทิฐิให้เข้มแข็ง มีสติปัญญารู้เท่าทันและละวางความเป็นตนนั้นได้ตามลำดับขั้น จากหยาบไปถึงละเอียด
ซึ่งก็คือการเจริญมหาสติปัฏฐานสี่ที่สมบูรณ์ ที่พระพุทธองค์ได้แสดงไว้ดีแล้วนั่นเอง

ไม่ใช่แบบสุกเอาเผากินแบบที่ทำๆกันอยู่ในปัจจุบันนี้