สวนธรรมะโพธิญาณ

ความดีนั้น จงทำให้เต็มที่ ตามเหตุปัจจัย แต่ยึดติดอะไรไม่ได้

ความดี คือ การละสิ่งไม่ดี เจริญสิ่งดีๆ และไม่ยึดอะไรเลยทั้งนั้น

เพราะการยึด(แม้แต่ความดี) มันก็คือความไม่ดี เป็นทางเสื่อม

เมื่อรู้ว่าอะไรไม่ดีก็ละให้ได้ อะไรดีก็เจริญให้ยิ่งขึ้นไป

การไม่ยึดดี มันไม่ใช่เราจะไม่ยอมละสิ่งไม่ดี ไม่เจริญสิ่งดี เพราะกลัวจะเป็นการติดดี
นั่น! ก็เป็นการยึดดีอีกเช่นกัน

ความติดดี กับ ความดี มันคนละเรื่องกัน มันห่างกันไกล แต่มันก็มักมาด้วยกันเสมอ

ความติดดี มันเกิดจากความหลงในทิฐิทั้งสาม

ทิฐิทั้งสาม สร้างให้เราเกิดความอยากดี และกลัวจะไม่ดี

และสิ่งนี้ล่ะ มันบีบคั้น กดดันเรา ทำให้เราทุกข์
ทุกข์เพราะความดี

ดีได้ก็สร้างเหตุแห่งทุกข์ต่อ
ดีไม่ได้ก็เกลียดตัวเอง หดหู่ เสียใจ ทุกข์ใจ… อ่านต่อ

รากฐานของจิต มันมี 2 นัย คือ นัยแห่งสติ และนัยแห่งปัญญา

1. สติ คือ การรู้เท่าทันกายใจของตน
2. ปัญญา คือ ความเข้าใจโลกตามความเป็นจริง ทั้งโลกิยะและโลกุตตระ

สองสิ่งนี้เมื่อประกอบกัน จิตจะเป็นสุข เบิกบาน และอิสระ ควรค่าแก่งานสร้างสรรทั้งปวง

ฟากสติ เราฝึกหัดได้ด้วยการฝึกสติทั้งสาม

ส่วนฟากปัญญา เราพัฒนาได้ด้วยการ คิดดี ทำดี พูดดี เจริญกุศลให้มาก และเรียนรู้สังเกตความจริงของรูปนามอยู่เสมอ

การคิดดี ทำดี พูดดีนั้น เป็นสิ่งที่มีคุณอย่างยิ่ง
นอกจากมันจะทำให้เกิดสิ่งดีๆแก่ผู้อื่นและสังคมแล้ว
มันยังจะทำให้จิตของเราพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว

จิตที่ประกอบคุณความดี จะเบา เบิกบาน และเป็นสุขอันละเอียด ซึ่งเป็นรากฐานของการหลุดพ้น

หากเราคิดดีอยู่เสมอ (บนรากฐานแห่งความเป็นจริง) จิตจะมีความเคยชินกับอาการของตัวมันเอง ซึ่งมันจะนำไปสู่ความรู้แจ้งหลุดพ้นในที่สุด… อ่านต่อ