ยามเมื่อประสบกับเรื่องไม่เป็นดังใจ ปัญหา หรืออุปสรรค
เราจะแก้ไขให้มันลุล่วงไปได้
ต้องมีความเมตตาเป็นพื้นฐาน
ทั้งเมตตาต่อสิ่งต่างๆ ต่อบุคคลอื่น และเมตตาต่อตัวเราเอง

จะใช้โทสะ ความขุ่นเคือง ความเกลียดชังเป็นพื้นฐานจิต ไม่ได้เด็ดขาด

เพราะนั่น มีแต่ทำให้เรามืดบอด ขาดสติ มองโลกในแง่ลบ ซึ่งจะกลับทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง

เป็นธรรมดาอยู่เอง ที่ยามเมื่อประสบกับเรื่องอันไม่น่าพอใจเช่นนั้น การจะให้เกิดเมตตาขึ้นเป็นสิ่งที่ยาก โดยเฉพาะกับผู้เริ่มใหม่

แต่ถึงแม้อย่างนั้น การหักห้ามใจ ฝืนใจ และตระหนักตนไว้ถึงความรักความเมตตา ก็จะช่วยหยุดร้ายให้กลายเป็นดีได้

ดังนั้นในยามปกติ ยังไม่มีปัญหาใดๆในชีวิต
ควรหัดเจริญเมตตาให้ชำนาญ คล่องตัว จนคุ้นเคย

ยามเมื่อเกิดปัญหาจะได้สามารถคงตั้งมั่นอยู่บนเมตตาได้ง่าย

แต่หากเราละเลยที่จะฝึกตนเช่นนั้น หรือกลับตอกย้ำความขุ่นเคือง เกลียดชัง แม้เรื่องเล็กน้อยในชีวิตปกติ

ยามเจอปัญหา หรือประสบกับเรื่องร้ายๆ มันก็มีแต่จะทุกข์ และจมอยู่ในทุกข์เท่านั้น