ความอ่อนน้อมถ่อมตนที่แท้
ต้องมาจากการไม่ยึดมั่นถือมั่นในตน

มันจึงไม่ใช่การอ่อนน้อมเพื่อให้ได้อะไรสักอย่าง
และแน่นอน มันย่อมไม่ใช่การเสแสร้ง หรือแสร้งทำ

แต่ความอ่อนน้อมที่แท้ ย่อมเกิดจาก
การเห็นแจ้งว่า ความเป็นเรามิได้มี

มันออกจากจิตที่ไม่ยึดมั่นในความเป็นเรา
มันเป็นการแสดงออกเองตามธรรมชาติของจิตที่สิ้นความหลงในความเป็นเรา

แต่ในเบื้องต้น แม้เรายังไม่สามารถวางความเป็นเราได้
มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะยังอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ได้
เราสามารถหัดพิจารณาเรื่องหยาบ ๆ ไปก่อน เช่น
ตนมิได้เป็นอะไร มิได้เก่งอะไร มิได้ดีเด่อะไร มิได้ยิ่งใหญ่อะไร มิได้รอบรู้อะไร
แล้วฝึกตนหัดที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ยอมรับความต่ำต้อย
ยอมรับการดูถูกเหยียดหยาม
ยอมที่จะเป็นนักเรียนอยู่เสมอ

คนทุกคนย่อมอยากที่จะมีความสำคัญ
ซึ่งความอยากเช่นนั้น มีแต่จะทำให้ตนทุกข์แล้วก็ทุกข์เท่านั้น
ในขณะที่ผู้อื่นอยากเช่นนั้น เรากลับลดตน อ่อนน้อม ไม่สร้างตนสำคัญขึ้น
ผู้ที่มาสัมพันธ์กับเราเขาก็จะมีความสุข
ตัวเราเองก็จะลดเหตุแห่งทุกข์ลง

หากทำได้เช่นนี้อยู่ประจำ
มันจะเป็นเกมส์บุก ที่ช่วยลดอัตตาตัวตนของเราได้เป็นอย่างดี