หากเธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความผิดพลาดของเธอ แล้วแก้ไข

มัวแต่หลบหลีก เบี่ยงเบน หรือหาสิ่งดีๆอื่นๆ มากลบเกลื่อน

แล้วเธอจะพัฒนาตนไปได้อย่างไร

การภาวนา ไม่ใช่แค่เพียงการพยายามรู้แจ้งในเรื่องสัจจะธรรมความจริง
หรือพยายามทำดีต่างๆนานา เพื่อมากลบเกลื่อนข้อผิดพลาด

แต่มันคือการรู้จริง เห็นจริง เปลี่ยนแปลงตนได้จริง พัฒนาตนไปบนหนทางของสิ่งจริง จนกว่าจะถึงเป้าหมายอันสูงสุด

และมันก็ไม่ใช่แค่เพียงการมานั่งเพ้อฝันจินตนาการว่า ทุกสิ่งล้วน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หรือ สุญญตา

เพราะหากเป็นเช่นนั้น ความผิดพลาดทั้งหลายของเธอ ก็ยังคงอยู่เช่นเดิม
แล้วเธอจะพัฒนาไปได้อย่างไร?

จงแก้ไขปรับปรุงตน
ละสิ่งไม่ดีและข้อผิดพลาดทั้งหลายให้หมดสิ้น
ด้วยการเจริญกุศลปัจจัยที่เธอยังขาดพร่องอยู่ให้ยิ่งขึ้นไป
นี่คือหนทางในการพัฒนา

และจงจำไว้ว่า
ข้อผิดพลาดสุดท้ายที่เธอจะต้องแก้ก็คือ

การหลงยึดมั่นถือมั่นจิตนี้ว่าเป็นสิ่งจริงแท้

ซึ่งกุศลปัจจัยที่จะใช้ก็คือ
สติ สมาธิ ปัญญา อันแยบคายยิ่งเท่านั้น