จิตเดิมแท้มันกว้าง ไร้ขอบเขตจำกัด
อัปมัญญาและมหาสุญญตามันก็กว้าง ไร้ขอบเขตไร้ประมาณเช่นกัน

จิตที่หลงอัตตามันแคบ จดจ่อ จดจมอยู่กับอารมณ์ที่มันรับรู้
ความหลงตนมันก็แคบ จดจ่อ สนใจอยู่แค่ตัวเองเท่านั้น เช่นกัน

แต่อย่าได้เข้าใจผิด
ไปหลงพยายามทำจิตให้มันกว้าง
เพราะความกว้างของจิตคือธรรมชาติเดิมที่มีอยู่แล้วในจิต
แต่ความแคบของจิตเกิดจากความหลงอัตตาตัวตน

ดังนั้น
จิตจะคืนสู่ธรรมชาติเดิมอันกว้างใหญ่ไพศาลได้
ก็ต่อเมื่อสิ้นอวิชขาความหลงเท่านั้น

และหากเธอปราศจากซึ่งโพธิจิต
อวิชชาความหลงก็ไม่มีวันหมดสิ้น
จิตเธอก็มีแต่คับแคบ ไม่อาจเปิดกว้างได้ แม้เธอจะหลงคิดว่า ตนปล่อยวางสิ่งนั้นสิ่งนี้แล้วก็ตาม

มันจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง ที่จะต้องเพาะบ่มโพธิจิต

มิฉะนั้น ไม่ว่าเธอจะพยายามปฏิบัติมากเท่าใด
ด้วยจิตที่คับแคบเช่นนั้น
เธอก็ไม่อาจคืนสู่ธรรมชาติเดิมแท้ได้เลย