คุณค่าความหมายของสิ่งทั้งปวง ล้วนเกิดไปจากสัญญาปรุงแต่งของบุคคลผู้รับรู้สิ่งนั้น

แต่ยามเมื่อคนเราเกิดอารมณ์กับสิ่งใด ไม่ว่าจะโลภะหรือโทสะ
กลับคิดว่าสิ่งนั้นมันมีคุณค่าความหมายอย่างนั้นจริงๆ
หลงลืมไปว่า ตนเป็นผู้ปรุงมันขึ้นมาเองทั้งสิ้น

หากสามารถตระหนักรู้เท่าทันได้ว่า มันเป็นการปรุงแต่งของเราเอง
ไม่หลงตามคุณค่าความหมายนั้น
แล้วมันจะปรุงต่อโลภะโทสะ จนเกิดทุกข์ได้อย่างไร

ดังนั้น จงใช้สติปัญญาในการดำเนินชีวิต
ไม่หลงยึดติดในคุณค่าความหมายใดๆ
แต่ฉลาดใช้มันให้เกิดประโยชน์ตนและท่าน

เพราะสิ่งทั้งหลายนั้น
เธอล้วนปรุงแต่งขึ้นมาเองทั้งสิ้น

หากเธอมีจิตอกุศลประกอบ
การปรุงแต่งนั้น ย่อมนำเธอไปสู่ความทุกข์
แต่หากมันประกอบด้วยจิตกุศล
ผลคือประโยชน์ตนและท่าน ย่อมตามมา

หากเธอทำได้ถูกต้องเช่นนั้น
สิ่งทั้งหลายในชีวิต
จะเป็นสิ่งที่งดงามและทรงคุณค่า
แล้วเธอจะพบกับความสุขที่แท้จริง

การที่เราจะไม่มีอกุศลประกอบจิต เราต้องมีสติปัญญารู้เท่าทันยามกระทบ และละวางมันได้

การที่เราจะทำประโยชน์ตนและท่านได้ เราต้องมีโยนิโสมนสิกการ และพหุสัจจะ ที่อบรมบ่มดีแล้ว